4 Weken thuis!

De laatste avond in Puebla hebben we een leuk afscheidsfeestje gehouden. Het was toevallig ook mijn verjaardag dus dubbel feest! en wijn!

Vrijdag zijn we naar een piramide geweest in Puebla zelf. Nou piramide is een zwaar woord het was een berg met daarboven op een kerk. Als je goed keek zag je overigen wel de contouren en trappen van een piramide. Maar we waren blij met alles wat we te zien zouden krijgen buiten de kliniek, dus niets te klagen. Overigens als je mooie piramides wil zien dan moet je richting Yucatan in Mexico, een rondreis daar is echt de moeite waard.

Dan is het zaterdag en vertrekt de een na de ander met het busje naar het vliegveld. Iedereen heeft andere vluchten en vertrektijden dus een aantal hebben we kunnen uitzwaaien. Dan kom je op Mexico Airport, en wij vinden onszelf toch best wel intelligent (ahum) maar een logische bewegwijzering naar de juiste gate was lastig te vinden zonder hulp.

En dan…. ja hier heb ik nog steeds geen woorden voor… business class stoelen. Wat een luxe! en wat een ontvangst! De crew was geïnformeerd dat we zouden komen en met welke beperkingen, (dankjewel Albertine) en zo lief! Alles werd door de KLM crew uit de kast gehaald om het ons naar de zin te maken. Er werd meegedacht met het eten (Rob mocht alleen goed doorbakken/doorgekookt eten) dus samen hebben we besloten alles 2x te verwarmen. Echt super! En ook ik werd verwend met de maaltijden en de wijn (vooral de dessertwijn) en het champagne ontbijt. Heerlijk geslapen op een stoel die helemaaaaaal plat kan. Echt het is dat het zo prijzig is maar zo zou je altijd willen vliegen als je tenminste langer dan 8 uur moet vliegen. Top gewoon. Een lief kaartje ten afscheid en hop naar huis.

Lieke en Bram hebben ons meteen opgevangen vanuit de douane, traantjes gepinkt en de auto in, naar huis. Het huis fantastisch versierd én gepoetst! Soof in het pension, en nu de eerste weken gezond doorkomen.

En dan zijn we alweer 4 weken thuis. De eerste week heb ik gewerkt vanuit huis maar na de eerste bloeduitslagen, die goed waren, ben ik langzaam aan weer richting kantoor gegaan.

Ook Rob pakt langzaam aan, vanuit huis uiteraard, weer wat werkzaamheden op. Best wel veel volgens mij, maar ik ben er natuurlijk niet meer heel de dag bij… Maar het is een volwassene en dus wijs genoeg toch? ook al is het een man??? 😉

Bijzonder hoe snel je het dagelijkse leven weer oppakt. En ook meteen gevaarlijk. Rob voelt zich goed en doet weer veel in huis. Hij blijft weg van risicovolle dingen, maar het sluipt er zo makkelijk in. Alleen al het aaien van Soof. Het is zo gewoon, en dan oh ja, handen wassen, ontsmetten. Even niet alert zijn, kan consequenties hebben.

Gelukkig wordt er vanuit Upendo goed gemonitord en zijn er deze week voor de 3e keer, sinds we terug zijn, bloedwaarden gemeten. Ik ben bezorgd want ik zie de witte bloedcellen dalen en niet stijgen. De minimale norm is 4 en daar zit hij onder, nipt. Hopelijk morgen de rest van de waarden ook binnen want zijn afweer is gelukkig niet alleen afhankelijk van de witte bloedcellen. Het HB gehalte is in ieder geval weer gestegen en is normaal, dat is alvast iets.

Maar los van de bloedwaarden, het oppakken van het dagelijkse werk is natuurlijk mooi dat het kan maar het brengt ook een zekere onrust/kriebel/unheimisch gevoel met zich mee. Ik dacht eerst alleen bij mij, maar ook bij Rob speelt dit. We zijn zo soepel door het hele proces gegaan, geen bijzonderheden, geen complicaties. Tuurlijk wisten we dat er risico’s aan de behandeling zaten maar die hebben we allebei direct weggestopt. Zo van dat zien we wel als we ervoor komen te staan. Op zich prima natuurlijk, maar ergens blijft er iets hangen van mijn psychologische koude grond theorie “hebben we het wel verwerkt”? staan we, of hebben we er genoeg samen bij stil gestaan?

Tuurlijk, oeverloos over alles blijven praten dat past niet bij ons. Maar toch, er wringt iets… dus ik heb maar wat vrije dagen voor mezelf ingepland. Even niets, nou ja niets maar wel met Rob.

Doordat je weer buiten komt, in winkels komt, naar het werk gaat kun je het bijna niet vermijden dat je in aanraking komt met een virus.

Ook om mij heen zijn er verschillende collega’s ziek geworden, en ja met corona, alles wat je niet wilt dat je nu krijgt. In eerste instantie denk je er goed van weg te blijven want je hebt niet nauw met hen samengewerkt, je bent voorzichtig geweest, je hebt afstand gehouden.

De praktijk is weerbarstiger, helaas ook ik ben nu thuis (en in quarantaine) met corona. Zondag de eerste klachten maar negatief getest. Vandaag weer getest maar nu dus helaas positief. Vandaag alles ontsmet, bed verschoond, virusremmers volle kracht aan, geventileerd en nu in mijn uppie boven. Ik hoop dat het nog helpt om te voorkomen dat Rob het krijgt, immers de incubatietijd is natuurlijk al eerder begonnen.

Duimen dus!